De laatste keer.

De allerlaatste IUI behandeling bleek een ware strijd te zijn. Hoewel ik dacht dat ik mij al had bewezen, dat mijn geduld niet verder op de proef kon worden gesteld en dat ik  op mijn hoogste kunnen had gevochten bleek er toch nog veel meer in te zitten. Verbaasd was ik over mijn eigen kracht. Niet altijd was ik even sterk. Ook ik had de hoop zo nu en dan verloren, het gevoel niet meer verder te kunnen of willen maar toch vond ik steeds de kracht opnieuw. Eindelijk was het dan zover. Een nieuwe maand was aangebroken, nog helemaal onbeschreven en precies op de eerste dag vond de laatste behandeling plaats. Ik was er klaar voor.

Vrij rustig en met een kleine glimlach nam ik plaats in de wachtkamer. Het blijft toch een bijzondere gedachte dat niet veel later ons kindje misschien wordt  gecreëerd. Geduldig las ik een boekje. De afdeling voelt inmiddels als vertrouwd. Iedereen ken ik en ze lijken zelfs mij allemaal te kennen. De tijd tikt door en steeds hoor ik een andere achternaam door de gang heen galmen. Ik word een beetje onrustig. Tot ik een man met een koelbox zie lopen. Lang kan het niet meer duren. Ik kijk hoe de man de koelbox naar binnen draagt, hoe hij het overhandigt en als laatste dé check. Een beetje gek, dat hij loopt met het zaad van mijn man. Bij deze gedachte moet ik iets wat lachen. Dan hoor ik eindelijk mijn achternaam. Hoewel ik al vaak ben geweest en al meerdere kamertjes heb bezocht is dit kamertje toch echt nieuw. Snel kleed ik mij uit en neem plaats op de stoel. 'En was het zaad goed?' vraag ik nog snel. 'Ja, prima' zegt de gynaecoloog terwijl hij alles gereed maakt. Twee miljoen goede zaadcellen worden er door middel van een slangetje naar binnen gebracht. Voor ik het weet is de klus geklaard. Mijn benen mogen uit de beugels en worden voorzichtig recht neer gelegd. Hij legt een handdoekje over mij heen, geeft mij een hand en wenst mij succes en een goed weekend. Helemaal alleen lig ik in dat nieuwe kamertje. Mijn handen leg ik voorzichtig op mijn buik. Zal het dan dit keer slagen? Is alle strijd dan niet voor niets geweest? Mogen wij over negen maanden een liefdesbaby in onze armen sluiten? Een klein traantje voel ik opkomen.

Zachtjes begin ik een beetje te snikken. Niet alleen omdat ik het zo bijzonder vind of omdat ik het zo graag wil maar meer omdat het voelt als een soort van afscheid. Het klinkt zo definitief; de laatste keer. Toch is het de laatste keer ongeacht de uitkomst. Hoe veilig het ook begon te voelen, het al hoorde bij ons leven en hoe we hebben gevochten het is de laatste keer. Hoe bijzonder zou het zijn als het deze allerlaatste keer geslaagd zou zijn. Wat zal het ons versteld doen staan dat het toch gelukt is terwijl we zeker op het einde de hoop zeker af en toe kwijt zijn geraakt. Hoe hard is de realiteit dat mocht het weer een teleurstelling zijn we een heel nieuw pad moeten bewandelen. Een veel medischer, heftiger, ingewikkelder maar ook een nieuw en onvertrouwd pad. Ik wil er niet aandenken, nu nog niet. Ik aai weer over mijn buik. Een klein kriebeltje voel ik in mijn lichaam. De hoop is terug. Zal de laatste keer dan echt slagen? Ik geloof er weer in dat de strijd nog zeker niet voorbij is.

Na een kwartier sta ik op. Ik trek mijn kleding aan. Voordat ik de deur open, kijk ik nog één keer goed om mij heen. Zachtjes trek de deur achter mij dicht. Van de assistente krijg ik mijn kaartje mee. Ik verlaat het ziekenhuis. Meer dan ooit te voren besef ik dat dit de laatste keer zal zijn. Een klein traantje pink ik weg. Het is goed zo, ik laat het stromen. Elke traan is gevuld met liefde en herinneringen...

******************************************************************************

Maar mag dit de laatste keer zijn?
Laat dit de laatste keer zijn
nooit meer en nooit meer zo klein
Dit moet de laatste keer zijn